Art. 33. Kodeksu wykroczeń
§ 1. Organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.
§ 2. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.
§ 3. Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności:
1)   działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych;
2)   działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób;
3)   działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie;
4)   prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy;
5)   przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu.
§ 4. Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności:
1)   (uchylony)
2)   działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej;
3)   działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie;
4)   (uchylony)
5)   uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie;
6)   chuligański charakter wykroczenia;
7)   działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka;
8)   popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy;
9)   popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim.
§ 5. Przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do środków karnych.